Istnieją różne formy użytkowania nieruchomości, z których każda daje właścicielowi lub nabywcy do ręki inne uprawnienia, ale też i obowiązki. Najdoskonalszą formą jest własność, która oferuje najszersze możliwości dysponowania nieruchomością. Właściciel może bez żadnych przeszkód pobierać pożytki i dochody z racji posiadania obiektu, a także w pełni nim dysponować w zakresie dzierżawy, najmu i sprzedaży. Oczywiście prawa te nie są absolutne. W dużym stopniu ograniczają je zasady współżycia społecznego, więzi międzyludzkie, przeznaczenie społeczno-gospodarcze i oczywiście prawo cywilne. Kolejną formą jest użytkowanie wieczyste. Podlegają mu jedynie nieruchomości gruntowe będące własnością Skarbu Państwa i samorządów terytorialnych. Wymaga ono zawarcia umowy w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Grunty oddane w użytkowanie samorządów terytorialnych muszą być położone w granicach administracyjnych miast. Ewentualnie mogą leżeć poza nimi, lecz wówczas muszą być włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste następuje standardowo na okres 99 lat, chociaż można go skrócić do 40 lat. Za ten proceder jest pobierana opłata pierwsza (15-25% wartości gruntu) i opłata roczna. Wysokość opłaty rocznej zależy od celu, w jakim nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste.
Formy władania nieruchomości – w świetle prawa i praktyki
