Nieruchomość gruntowa to część powierzchni ziemskiej, która stanowi odrębny przedmiot własności. Według ustawy o gospodarce nieruchomościami (art.4) to grunt z częściami składowymi, z wyjątkiem budynków i lokali stanowiących odrębny przedmiot własności. Własność gruntu została sprecyzowana w art.143 Kodeksu cywilnego. Według tego przepisu własność nieruchomości gruntowej mieści się w granicach określonych przez jej społeczno-gospodarcze przeznaczenie. Rozciąga się ona nad i pod powierzchnią przestrzeni. W polskim systemie prawnym istnieją różnice między pojęciem nieruchomości gruntowej i działki gruntowej. Te pojęcia nie są tożsame, chociaż wiele osób żyje w nieświadomości i używa ich zamiennie. Relacja między nimi polega na tym, że działki mogą wchodzić w skład nieruchomości gruntowej. Podstawowe rozróżnienie pojawia się także w kwestii przynależności pojęciowej. Nieruchomość gruntowa jest przedmiotem prawa, rozpatrywanym według szczegółowo ujętych przepisów prawnych i podlegającym ścisłym ich regulacjom. Z kolei wyznaczanie działki gruntowej to zadanie geodetów. Działki wchodzące w skład nieruchomości nie muszą być położone obok siebie – wystarczy, że należą do tego samego właściciela. Kodeks cywilny wyróżnia grunty rolne (do prowadzenie działalności wytwórczej w zakresie produkcji roślinnej) oraz grunty nierolnicze.
Nieruchomość gruntowa – jak traktuje ją prawo?
