Zasiedzenie to jedna z form nabycia własności nieruchomości wskutek upływu określonego czasu. Warunki zasiedzenia dokładnie i szczegółowo określają przepisy Kodeksu cywilnego. Zasiedzenie opiera się głównie na uzgodnieniu relacji między stanem prawnym a stanem rzeczywistego posiadania danej nieruchomości. Podstawą do zasiedzenia jest tzw. samoistne posiadanie. Polega ono na tym, że osoba fizyczna realnie włada rzeczą tak, jak jej właściciel, jednakże formalnie nim nie jest. Przedmiotami zasiedzenia mogą być jedynie rzeczy, które są odrębnymi przedmiotami własności. Ta instytucja nie obejmuje nawet w najmniejszym stopniu części składowych, które nie są odrębnymi własnościami. Najczęściej przedmiotem zasiedzenia jest własność nieruchomości, służebność przemysłu lub służebność gruntowa. Kodeks cywilny do zasiedzenia nieruchomości wymaga upływu 20 lat przy dobrej wierze nabywcy oraz 30 przy jego złej wierze. Ten przepis jest krytykowany jako nieścisły. Czy można jednoznacznie określić, czym jest dobra wiara, a czym zła wiara? Takie wartościowanie jest bardzo względne i zależy od osobistego punktu widzenia. Co ciekawe, według zasady mała fides superveniens non nocet, utrata dobrej wiary wskutek pewnych zdarzeń nie anuluje zasiedzenia, niezależnie od zaistniałych warunków. Ta podstawowa zasada dotyczy zasiedzenia nieruchomości. Oczywiście, zupełnie inaczej sprawa ma się z rzeczami ruchomymi.
Zasiedzenie nieruchomości w polskim prawie cywilnym
